مدافع چادر حضرت زهرا (س)

صفاى طلبگى، همان معنویّت و حجره ساده، تواضع و كم توقّعى آن است، یا خانه‏اى كه از حجره، چندان بهتر نیست.  به همین دلیل است كه بنده در دل خود، این جمع را بسیار ارج مى‏نهم و قدر مى‏دانم و از خدا مى‏خواهم كه آنچه رضاى او و به سود این جمع و حوزه‏هاى علمیّه و طبعاً به سود جهان اسلام است، در این فضا منعكس كند و به دلها و گوشها برساند.

امروز، حوزه قم، بر قلّه جوامع روحانیت است.  در طول تاریخ و در عرض زمان، در هیچ برهه‏اى، حوزه‏اى با این كمیّت و كیفیتِ كارى و با این هدفهاى بزرگ و امیدهاى درخشان وجود نداشته است.  در گذشته، طلاّب در حوزه‏هاى علمیّه، افق را تیره و تار مى‏دیدند.  آماج تبلیغات آنها، گاهى به یك جماعت چند ده نفرى محدود مى‏شد.  حوزه‏ها به جهان نمى‏اندیشیدند.  به پایگاههاى رفیع سیاسى، اقتصادى و انسانى در اكناف گیتى نمى‏اندیشیدند.  امروز در نگاه طلبه جوان، یك روستا نه به عنوان یك محیط محدود، بلكه جهان گسترده‏اى است كه در آن، سیاست، استكبار، ابرقدرتها و صفوف به هم فشرده باطل وجود دارند و طلبه در دل و با عزم راسخ خود، به پیشواز این دنیا مى‏رود تا على‏رغم میل دشمنان، در عرصه گیتى، سخن حق را زنده كند و به كرسى بنشاند.  اگر به روستا مى‏رود، به چشم بخشى از آن دنیاى بزرگْ به آن نگاه مى‏كند.  در آن دنیا، روستا، شهر، شهر بزرگ، كارخانه، دانشگاه، محیط هاى اسلامى و غیر اسلامى و بلكه ضدّاسلامى هم وجود دارد.  این، امید طلبه امروز و آفاق دید اوست (ما در چه زمان چنین شرایطى را داشتیم؟!) و صفاى طلبگى، همان دریاچه زلال آرامى است كه توفان هاى مادّیگرى، سكون و طمأنینه الهى آن را آشفته نكرده ا

عزیزان من! وقتش حالاست.  از این فضاى معنوى، مواریث و یادگارهاى معنوى‏اى كه در این فضا انباشته است، استفاده كنید.  مرحوم سیّد حسین رضوى، از همین آستان مقدّسه و از علماى اوایل قرن چهاردهم است كه از حالاتش نقل مى‏كنند، مثلاً در قنوت نماز وتر، دعاى «ابى حمزه» را از ابتدا تا انتها مى‏خوانده است! چنین عابدان و زاهدانى رااین حوزه تربیت كرده است.  من از بزرگان حوزه خواهش مى‏كنم، درس اخلاق و تهذیب را براى جوانان مستعد، روشن و نورانى - كه در این حوزه فراوان هستند - جدّى بگیرند.  پس، نكته اوّل مغتنم شمردن این فضا، جوانى، فراغت و نورانیّتى است كه بحمداللَّه در شما وجود دارد، و این فرصتْ پایه همه چیز است.

اگر روحانیت می خواست در حاشیه و در پیاده رو حرکت کند و منزوی شود، دین آسیب میدید. روحانیت سرباز دین است، خادم دین است، از خود منهای دین حیثیتی ندارد. اگر روحانیت از مسائل اساسی - که نمونۀ برجستۀ آن، انقلاب عظیم اسلامی است - کناره میگرفت و در مقابل آن بی تفاوت میماند، بدون تردید دین آسیب میدید؛ و روحانیت هدفش حفظ دین است.

تحول را باید پذیرفت و آن را باید مدیریت كرد.  خیلى باید مراقب بود.  ببینید اینجا صحبت مدرك شد.  بنده جزو كسانى هستم كه از اوائل بر روى مدرك مستقل حوزه‌اى تكیه كردم، الان هم اصرار دارم.  مدرك؛ خود حوزه با اعتبار خودش نه به اعتبار وزارت علوم؛ چون اعتبار حوزه عمیق‌تر، ثابت‌تر و مهمتر از اعتبار هر وزارتى است.  با اعتبار خودش، حوزه مدرك بدهد.  حالا اسم مدرك را هر چه می خواهند بگذارند.  بعضى از دوستان اعتراض كردند كه چرا می گریزید از اسم دكترا و كارشناسى ارشد و اسمش را گذاشته‌اید سطح سه و سطح چهار؛ این ها را من بحثى ندارم.  این ها را بنشینند بحث كنند، هر جور تصمیم گرفتند، همان درست است؛ لیكن اصلِ مدرك را بنده قبول دارم، اما مدرك‌زدگى آفت مدرك است.  طلبه براى مدرك درس بخواند، این عیب بزرگى است.  این، همان خط میانۀ تحول است.  این، مدیریت تحول در زمینۀ مدرك.  مدرك بدهید، اما از مدرك‌گرایى و مدرك‌زدگى كه ما همیشه آن را عیب تعلیمات جدید می دانستیم، پرهیز كنید.  این يك نمونه است.